تو پاکی به پاکی چشم ساران

                                              زیبایی چون بهاران

تعادلی چون کوهساران

                                      دل نشینی چون نغمه ی پرندگان

بگذار بگویم از نگاهت که تمامی ندارد تا عمق جان می رود از کلمات که

عجب زودی می شکند واز لبخندت غم را می برد آری این نغمه ی پرتو

های مهاجر را ترانه ی قمری وغزل   بلبل را می شنوم وفقط ترس در

قلبم جای کرده که روزی فراق دست هایمان را از یکدیگر جدا سازد.